In dit toegankelijke en baanbrekende boek — vol ontroerende verhalen van echte mensen — laat arts en bestsellerauteur van Scattered Minds, Gabor Maté, zien dat emotie en psychologische stress een grote rol spelen bij het ontstaan ​​van chronische ziekten.

De westerse geneeskunde boekt spectaculaire triomfen bij acute aandoeningen zoals botbreuken of levensbedreigende infecties. Het is minder succesvol tegen aandoeningen die niet vatbaar zijn voor de snelle bediening van scalpel, antibioticum of wondermiddel. Getraind om lichaam en geest afzonderlijk te beschouwen, zijn artsen vaak hulpeloos bij het stoppen van de opmars van de meeste chronische ziekten, zoals borstkanker, reumatoïde artritis, de ziekte van Crohn, multiple sclerose.

Gabor Maté heeft ontdekt dat er in al deze chronische aandoeningen een rode draad zit: mensen die aan deze ziekten lijden, leiden levens van overmatige stress, vaak onzichtbaar voor de individuen zelf. Van jongs af aan ontwikkelen velen van ons een psychologische coping-stijl die ons uit de buurt houdt van de tekenen van stress. Dr. Maté schrijft met grote overtuiging dat kennis van hoe stress en ziekte met elkaar verbonden zijn essentieel is om ziekte te voorkomen of om genezing te vergemakkelijken.

When the Body Says No is een indrukwekkende bijdrage aan het huidige onderzoek naar het fysiologische verband tussen de stress en emoties van het leven en de lichaamssystemen die de zenuwen, het immuunsysteem en de hormonen aansturen. Met groot mededogen en eruditie demystificeert Gabor Maté de medische wetenschap en nodigt hij ons, zoals hij deed in Scattered Minds, uit om onze eigen gezondheidsadvocaten te zijn.

Fragment uit Wanneer het lichaam nee zegt

“Alleen een intellectuele luddiet zou de enorme voordelen ontkennen die de mensheid heeft behaald door de nauwgezette toepassing van wetenschappelijke methoden. Maar niet alle aspecten van ziekte kunnen worden herleid tot feiten die zijn geverifieerd door dubbelblinde studies en door de strengste wetenschappelijke technieken. We beperken ons inderdaad tot een beperkt gebied als we de bijdragen van menselijke ervaring en inzicht uitsluiten van geaccepteerde kennis. . . .

“In 1892 vermoedde William Osler, een van de grootste artsen aller tijden, dat reumatoïde artritis een stressgerelateerde aandoening was. Tegenwoordig negeert de reumatologie die wijsheid bijna, ondanks het ondersteunende wetenschappelijke bewijs dat zich heeft verzameld in de 110 jaar sinds Osler zijn tekst voor het eerst publiceerde. Dat is waar de bekrompen wetenschappelijke benadering de geneeskunde heeft gebracht. Door de moderne wetenschap te verheffen tot de uiteindelijke beoordelaar van ons lijden, zijn we te gretig geweest om de inzichten van voorgaande eeuwen terzijde te schuiven.”